டெல்லி மாணவிக்காக குரல் கொடுத்தவர்கள் கவனிக்க...

டெல்லி மாணவிக்கு நேர்ந்த கொடூரத்துக்கு முன்பு எப்போதும் இல்லாத அளவுக்கு மக்களிடையே விழிப்புணர்வு ஏற்பட்டது உண்மை. அதுபோன்ற கொடூரச்செயலுக்கு கொஞ்சமும் சளைக்காத மற்றொரு செயல் ஆசிட் வீச்சு. விருப்பமில்லாத பெண்ணுக்கு தொந்தரவு கொடுத்து நாடு முழுவதும் அவ்வப்போது இது போன்று ஆசிட் வீச்சு சம்பவம் நடந்து கொண்டே இருக்கிறது.

கொலை, கற்பழிப்பு போன்ற குற்றங்களுக்கு கொடுக்கும் தண்டனையைப் போலவே இதற்கும் கொடுக்கலாம்.

இந்த பதிவில் நான் சொல்ல வந்தது பொருளாதார உதவியை எதிர்நோக்கியிருக்கும் ஒரு சகோதரியைப்பற்றி.

கடந்த தீபாவளிக்கு சொந்த ஊருக்கு வந்துவிட்டு சென்னைக்கு திரும்பிய வினோதினி என்ற பெண்ணின் மீது ஒரு கொடூர மனம் கொண்ட மிருகம் ஆசிட் வீசியது பெரும்பாலானவர்கள் அறிந்த செய்திதான்.

16-01-2013 தேதியிட்ட விகடனில் இது குறித்த கட்டுரை வெளிவந்திருக்கிறது. சந்தாதாரகள் மட்டுமின்றி அனைவரும் படிக்கக்கூடிய வகையில் இந்த கட்டுரையை பிரசுரம் செய்திருக்கிறார்கள். அதைப் படிக்க இங்கே க்ளிக் செய்யவும்.

மிகவும் கஷ்டப்பட்ட குடும்பத்தில் இருந்து கடன் வாங்கி பி.டெக் படித்து பணியில் சேர்ந்த அந்த பெண் இப்போது உயிருக்குப் போராடுகிறார். அந்த பெண்ணுக்கு மருத்துவ உதவி செய்ய நினைக்கும் நபர்கள் நேரில் பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணின் குடும்பத்தை அணுக முடியவில்லை என்றால் விகடனை தொடர்பு கொள்ளலாம்.

இது குறித்து கட்டுரையின் இறுதியில் வந்த பகுதி

////////////////
காதலை மறுத்த ஒரே காரணத்துக்காக கயவன் ஒருவனால் ஆசிட் வீசப்பட்டு உடல் கருகி உயிருக்குப் போராடும் வினோதினிக்கு உதவ வேண்டும் என்ற நல்லெண்ண பரிதவிப்புடன் பல வாசகர்கள் விகடனை தொடர்புகொண்டு வருகிறீர்கள். வாசகர்களின் இந்த உதவிகளை ஒருங்கிணைக்கும் நோக்கத்துடன் readers@vikatan.com என்ற புதிய மின்னஞ்சல் முகவரி உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது. வாசகர்கள், தங்கள் உதவிகள் மற்றும் ஆலோசனைகளை இந்த புதிய மின்னஞ்சல் முகவரிக்கு அனுப்பலாம். இப்போதும், இனிமேலும் விகடனில் வெளிவரும் கட்டுரைகளின் அடிப்படையில், இதுபோன்ற மனிதாபிமான உதவிகளை செய்திட வாசகர்கள் இந்த மின்னஞ்சல் முகவரியையே தொடர்பு கொள்ளலாம். நன்றி!
///////////

புத்தக திருவிழா - எனக்கு ஏமாற்றமே

சென்னையில் ஒவ்வொரு ஆண்டும் ஜனவரி மாதத்தில் நடைபெறும் புத்தக கண்காட்சி 30ஆண்டுகளுக்கு மேலாக நடந்து வந்தாலும் இது பற்றிய செய்திகளை கடந்த 10ஆண்டுகளுக்குள்ளாகத்தான் நான் கவனித்து வருகிறேன்.

வழக்கமாக ஜனவரி முதல் வாரத்தில் நடைபெறும் கண்காட்சி இந்த ஆண்டு வேறு இடம், ஏற்கனவே அங்கு நடைபெற்ற விழா அரங்கத்தை மாற்றிஅமைத்தல் உள்ளிட்ட காரணங்களால் 2013 ஜனவரி 11 முதல் 23 வரை என்று மாற்றியிருக்கிறார்கள்.

2007ஆம் ஆண்டு மட்டும்தான் நான் புத்தக கண்காட்சிக்கு சென்றிருக்கிறேன். அங்கே நான் புத்தகம் வாங்க செலவிட்ட தொகை வெறும் பார்மாலிட்டியாகத்தான் அமைந்தது. 50 ரூபாய் விலையில் இரண்டு (கிழக்கு பதிப்பகம்) புத்தகங்கள் வாங்கினேன். 10 சதவீத கழிவில் ஒன்றின் அடக்கவிலை 45 ரூபாய் வந்தது.

இதற்கு காரணம், என்னுடைய பொருளாதாரம்தான். காயிதே மில்லத் கல்லூரி எங்கே இருக்கிறது என்று பார்த்தாயிற்று. நான் தங்கியிருக்கும் இடத்தில் இருந்து சைக்கிளிலேயே போய்விட்டு வந்துவிடலாம் என்று திட்டமிட்டேன். அதிர்ஷ்டவசமாக அந்த ஆண்டுதான் பூந்தமல்லி நெடுஞ்சாலையில் பச்சையப்பன் கல்லூரிக்கு எதிரே உள்ள பள்ளிக்கு புத்தக கண்காட்சியை மாற்றிவிட்டார்கள்.

நான் தங்கியிருந்த இடத்திற்கும் கண்காட்சி நடந்த இடத்திற்கும் உள்ள தூரத்தை 15 நிமிடங்கள் நடந்தால் கடந்து விடலாம். மேலும் நான் ஒரு வீடு புதுப்பிக்கும் பணியில் மேற்பார்வையாளராக இருந்தேன். அந்த வீட்டுக்கும் கண்காட்சிக்கும் 5 நிமிட நடை தூரம்தான்.

ரொம்ப வசதியா போச்சு. கண்காட்சிக்கு தினமும் போயிட்டு வரலாம்னு நினைச்சேன். அரைநாள் லீவு சொல்லிட்டு கிளம்பினப்போ வேலை நடந்த பிரமாண்டமான வீட்டில் 6 இடத்தில் டாடாஸ்கை டி.டி.ஹெச் இணைப்பு கொடுக்க கம்பெனி ஆள் வந்துட்டாங்க. அதனால அன்றைய புரோகிராம் பணால்.

கையில் வெச்சிருந்த பணத்துக்கு வேற செலவு வந்துட்டு. அடுத்த நாள் என்னோட பேங்க் அக்கவுண்டுல இருந்த 500 ரூபாய் பணத்தை எடுக்கலாம்னு போனேன். காலையில வேலைக்கு கிளம்பின நேரத்துல அபிராமி தியேட்டருக்கு எதிரில் இருந்த ஒரு வங்கி ஏடிஎம் மிசின்ல கார்டை சொருகினேன். மெசின் ரிப்பேர்.

காலையில இருந்து 4 கார்டுக்கு பணம் வந்தா 2 கார்டு உள்ளே போயிடுது. கம்ப்ளைண்ட் எழுதி வெச்சிட்டு போங்கன்னு செக்யூரிட்டி ரொம்ப கூலா சொன்னார். அண்ணா சாலையில உள்ள வங்கி தலைமையிடத்துக்கு வந்து லெட்டர் எழுதி பார்மாலிட்டி எல்லாம் முடிச்சுட்டு வந்தேன். செக் புத்தகம் கிடையாது. அதனால நான் அக்கவுண்ட் வெச்சிருக்குற திருவாரூர் கிளையிலதான் வித்ட்ராயல் சிலிப் மூலம் பணம் எடுக்க முடியும்னு சொல்லிட்டாங்க.

புத்தகம் வாங்குற ஆசையே போயிடுச்சு. நண்பர் காண்ட்ராக்ட் எடுத்த கட்டிடத்துலதான் நான் வேலை செய்தேன். அவர் அவசர செலவுக்குதான் பணம் தருவார். சம்பளம் 10 நாளைக்கு ஒரு முறைதான் சேர்த்து கிடைக்கும். ஏற்கனவே வேற செலவுகளுக்காக அவர்கிட்ட வாங்கின கடன் வேற பயமுறுத்துனுச்சு. கூட வேலை செய்த பையன்கிட்ட கடனா 100 ரூபாய்தான் கிடைச்சது. அதை வெச்சு அடுத்த நாள் போய் தள்ளுபடி விலையில ரெண்டு புத்தகங்கள் 90 ரூபாய்க்கு வாங்கினேன்.

அடுத்து ஒரு நாள் என்றாவது ஒரு நாள் வாய்ப்பிருந்தால் வாங்கலாம் என்று நினைத்து ஒரு பட்டியல் தயார் செய்யலாம் என்று சென்றேன். குமுதம் ஸ்டாலில் அப்போதைய ஆசிரியர் ஜவஹர் பழனியப்பன் தன் கையெழுத்திட்டு ஒரு நூலை 50 பேருக்கு இலவசமாக தந்தார். (இலவசத்தை திட்டி இப்போ பதிவு எழுதுற நானும் போய் வரிசையில நின்னு அந்த புத்தகத்தை வாங்கிட்டு வந்தேன்.)

அடுத்தடுத்த வருசமெல்லாம் போறதுக்கு வாய்ப்பே இல்லை. சென்னையில இருந்தப்பவே ரெண்டுநாள்தான் கண்காட்சியை பார்க்க போனேன். அதுல ஒரு நாள்தான் புத்தகம் வாங்க முடிஞ்சது.

அதுக்கப்புறம் திருவாரூர் வந்ததுக்கு பிறகும் நிலைமை பெருசா மாறிடலை.

மதுரையில் தமுக்கம் மைதானத்தில் ஒரு முறை 1000 ரூபாய்க்கு புத்தகம் வாங்கியிருக்கிறேன். கடந்த 10 ஆண்டுகளுக்குள் உள்ளூரில் இப்படி புத்தக கண்காட்சியின் போது வாங்கிய புத்தகங்கள் மதிப்பு 7 ஆயிரம் ரூபாய்களுக்கு குறையாது. அது தவிர வார இதழ், மாதமிருமுறை இதழ், மாத இதழ் என்று நான் கடந்த 10 ஆண்டுகளாக செலவிடும் தொகை மாதம் ஒன்றுக்கு சராசரியாக 500 ரூபாய் இருக்கும்.

கண்காட்சியில் நான் வாங்குற புத்தகங்களில் 75 சதவீதம் கணிணி துறையில் என் தொழிலுக்கு உதவி செய்யுறதாத்தான் இருக்கும். 15 சதவீதம் புத்தகங்கள் மலையை புரட்டலாம், கடலை பாட்டிலுக்குள்ள அடைச்சுடலாம்னு அந்த சமயத்துல மாஸ்ல இருக்குற புத்தகங்களா இருக்கும். கொஞ்சம் கொஞ்சம் கதை, கட்டுரை எழுத முயற்சி செய்துகிட்டு இருக்குற நான் எழுத்துக்களுக்காக ஆசைப்பட்டு வாங்கிய புத்தகங்கள் 10 சதவீதம் இருந்தாலே அதிகம்.

தொழில் ஆரம்பிக்கிறதுன்னா குறைந்தது 60 சதவீதம் சொந்தப்பணம் வெச்சு ஆரம்பிச்சாதான் சமாளிக்கலாம்னு சொல்லுவாங்க. ஒரு பைசா கூட சொந்தக்காசு இல்லாம கோடிக்கணக்குல பெருக்குறவங்களோட வித்தை எனக்கு தெரியாது. அதனாலதான் சொந்த பணம் ஒரு ரூபாய் கூட இல்லாம தொழில் ஆரம்பிச்சுட்டு திணறிகிட்டு இருக்கேன்.

பொருளாதார சூழ்நிலை காரணமா நாம விரும்பி படிக்கணும்னு நினைக்குற புத்தகங்களை வாங்க முடியலையேன்னு ஒரு ஆதங்கம் ஒவ்வொரு ஜனவரி மாதம் வந்ததும் என் மனசுல குடியேறிடும். அடுத்த வருசமாவது அதுக்கு தகுதியான பொருளாதார சூழ்நிலை நமக்கு வாய்க்காதான்னு ஒரு ஆர்வம் மனசுக்குள்ள ஏதோ ஒரு ஓரத்துல இருக்கும். அந்த நம்பிக்கையிலதான் வாழ்க்கை ஓடுது.

தொலைக்காட்சி பார்க்க பிடிக்காத எனக்கு இப்போ பெரிய ஆறுதலா இருக்குறது மாவட்ட மைய நூலகம்தான். நிறைய படித்து ஓரளவு பக்குவம் கிடைச்சது அங்கதான். அது தவிர நிறைய புத்தகம் படிச்சதுல தமிழில் இலக்கணப்பிழைகள் மிக மிக மிக அரிதாகவே நான் டைப் செய்யும் போது வரும். இது எனக்கு கூடுதலா வாடிக்கையாளர்களை கொண்டு வந்து சேர்த்திருக்கு. சுருக்கமா சொன்னா எனக்கு சோறு  போடுறதுல தமிழுக்கும் முக்கிய பங்கு இருக்கு.

என்ன வருத்தம்னா மாவட்ட மைய நூலகத்துல கடந்த மூணு நாலு வருசமா புது புத்தகம் எதுவும் வாங்குறது இல்லை. சொத்து வரி உள்ளிட்ட வரிகளோட நூலக வரியும் சேர்த்துதான் வசூல் செய்யுறாங்க. அந்த பணம் என்னாச்சுன்னு கேட்டா வாய்மொழியா பல தகவல் வருது.

ஓரளவு அதிக வாசகர்கள் படிக்கக்கூடிய வார இதழ்கள், நாளிதழ்கள் போன்றவற்றில் சிலவற்றை நூலகத்துக்கு வாங்குறதில்லை. அவங்க அரசியல்ல வாசகர்களை பலிகொடுக்குறாங்க. பள்ளிக்கூடத்துலேர்ந்து சுமாரா 200 அடி தூரம் நடந்து திரும்புனா ஒண்ணுக்கு ரெண்டு டாஸ்மாக் கடை இருக்கு. ஆனா மாவட்ட மைய நூலகம் ஊருக்கு ஒதுக்குப்புறத்துல காட்டு பங்களா மாதிரி மேம்பாலத்தை தாண்டி இருக்கு.

தேசிய நெடுஞ்சாலையில வாகனங்கள்கிட்ட தப்பிச்சு இருபது நிமிசம் சைக்கிள்ல போய் அரைமணி நேரம் கூட எதையும் படிக்க முடியுறது இல்லை. எட்டரை மணிக்கு கிளம்பினாதான் திரும்ப 9 மணிக்குள்ள வீட்டுக்கு போய் சாப்பிட்டுட்டு என் தொழிலை கவனிக்க போக முடியும்னு அவதி அவதியா ஓடுவேன்.

இந்த லட்சணத்தில் நூலகம் அமைந்திருக்கும் இடம் இருந்தால் பள்ளி மாணவ மாணவிகளுக்கு எங்கே வாசிக்கும் பழக்கம் வரப்போகுது?

இதை தனி பதிவா இன்னொரு நாள் போடணும்.

புத்தக கண்காட்சி எனக்கு ஏமாற்றமேன்னு தலைப்பு வெச்சதுக்கு காரணம், இந்த ஆண்டும் என்னால அங்க போக முடியாது. பெட்டர் லக் நெக்ஸ்ட் டைம்....நான் என்னை சொன்னேன்.

வாய்ப்பிருக்கும் வாசகர்கள் கண்டிப்பாக செல்லுங்கள். ஏனென்றால் நீங்கள் புத்தகங்களை நேரடியாக வரவழைப்பது என்றால் புத்தக விலையுடன் கூடுதலாக தபால் செலவும் கேட்பார்கள். அது தவிர எந்த பதிப்பகம், எந்த புத்தகம் என்று பல சிக்கல் இருக்கிறது. ஆனால் இங்கே நாம் வாங்க நேரமும் பணமும்தான் பற்றாக்குறையாக இருக்குமே தவிர புத்தகங்களுக்கு பஞ்சம் இருக்காது.

தாய் மண்ணே வணக்கம்!

2013ல் என்ன செய்ய வேண்டும்

இந்திய சுதந்திர தின பொன்விழாவின்போது தாய் மண்ணே வணக்கம் என்று ஏ.ஆர்.ரஹ்மான் பாடி மேலும் புகழ்பெற்றது பெரும்பாலானவர்களுக்கு நினைவிருக்கும்.

7.1.2013 தேதியிட்ட குங்குமம் புத்தகத்தில் எழுத்தாளர்/திரைப்பட இயக்குனர் திருவாரூர் பாபு எழுதிய தாய்மண் சிறுகதை பிரசுரமாகியிருக்கிறது.

கதைச்சுருக்கம்:

பெரிய கோடீஸ்வரர் தன் மகளுக்கு குழந்தை இல்லை என்று ஏகப்பட்ட தான தர்மம், கோவில் புனரமைப்பு என்று கொடைவள்ளலாகிக்கொண்டு இருக்கிறார். அவ்வளவும் தாய்மண்ணை ஆட்டையைப் போட்டு (மணல் குவாரி நடத்துகிறேன் என்ற பெயரில் ஆற்றில் மண் எடுத்து நிலமகளின் வயிற்றை சூறையாடி) கொள்ளை அடித்து சேர்த்த பணம்.

குழந்தை இல்லாத மகள் கேட்கிறாள்...தாய் (ஆற்றின்) வயிற்றை சுரண்டுவதை நிறுத்துங்கப்பா. எனக்கு குழந்தை பிறக்க வாய்ப்பு இருக்கும். (இதற்கு வேறு அர்த்தம் கொடுத்து குதர்க்கமாக பேசுபவர்கள் விலகிக்கொள்ளவும்) நிலமகளின் சாபம்தான் எனக்கு பிள்ளை இல்லாமல் போய்விட்டதோ என்னவோ என்று சொல்கிறாள்.

மெத்தப்படித்த அறிவுஜீவிகள், ஆற்றில் மணல் அள்ளக்கூடாது என்றால் அப்புறம் எப்படி வீடு கட்டுவதாம் என்று கேட்பார்கள்.

1. பெட்ரோல், டீசலுக்கு மாற்றாக எத்தனால் பயன்பாட்டை அதிகரித்தல் (நிலத்தடியில் இருக்கும் கச்சா எண்ணை தீர்ந்து போனால் அவ்வளவுதான். ஆனால் எத்தனாலை கரும்பு சாகுபடி மூலம் எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் பெருக்கிக்கொள்ளலாம்.)

2. ஆற்றுமணலுக்கு பதில் செயற்கை மணலை உபயோகித்தல். (ப்ளைஆஷ் கற்கள் உபயோகம் இதுபோன்று மாத்தி யோசிப்பதில் மணல் பயன்பாட்டை கணிசமாக குறைக்கலாம்.) மேலும் அனல்மின்நிலையங்களில் உண்டாகும் சாம்பலை இஷ்டத்துக்கு விற்றால் சிமெண்டில் கலந்து வில்லங்கம் செய்துவிடுவார்கள் என்று பயந்தால் அந்த சாம்பலை வைத்து உரிய முறையில் கற்கள் தயாரித்து விற்பனை செய்தால் என்ன குடிமுழுகிப்போய்விடும்?

3. சூரிய ஒளி, காற்றாலை ஆகிய இயற்கை வளங்கள் மூலம் எந்த இடத்தில் எவ்வளவு சாத்தியமோ அவ்வளவுக்கவ்வளவு மின்சாரத்தை தயாரித்து அருகிலேயே பயன்படுத்திக்கொள்ளுதல்.

தீர்ந்து போகும் வளங்களை அசுர வேகத்தில் சுரண்டி சில அரசியல் வியாதிகளும், சில பணக்கார முதலைகளும், சில அசுரகுண அதிகாரிகளும் கோடீஸ்வரர்களாகிவருகிறார்கள்.

எதிர்காலத்தை நினைத்து நான் அச்சமடைய இவை மட்டுமல்ல காரணம், புதுப்பிக்கத்தக்க எரிசக்தியை முழுவீச்சில் பயன்படுத்திக்கொள்ளவில்லை என்றால் இயற்கை நம்மை அடிக்கப்போகும் மரண அடியை தாங்க மாட்டோம். அடுத்ததாக குப்பைகளை சேரவிட்டு வியாதிகளை பரப்பும் மையங்களாக்கி வைத்திருப்பதை தவிர்த்து அவற்றில் இருந்து எரிசக்தியை பெற முயற்சிக்க வேண்டும்.

நம் நாட்டில் மட்டுமல்ல உலகம் முழுவதும் உள்ள நாடுகளில் இந்த இரண்டு விசயங்களை திறம்பட செயல்படுத்தினால் எதிர்காலத்தை நினைத்து அச்சப்படத்தேவையில்லை.

ஆனால் கல்வி, மருத்துவம் வியாபாரமாகிவிட்டது. டோல்கேட் வைத்து பயணம் செய்பவர்களை ஒரு ஆள் விடாமல் நிறுத்தி சுரண்டி விடுகிறார்கள். இது தவிர மதுவால் க்ரைம்ரேட் அசுரவேகத்தில் அதிகரித்து வருகிறது என்பதை சிலர் ஒப்புக்கொள்ளாமல் (தங்களுக்கு கொள்ளை லாபம் அளிக்கும் (அமுதசுரபி அல்ல) விஷ சுரபி மூலம் கிடைக்கும் வருமானம் போய்விடுமோ என்ற பயத்தில்) மது இல்லை என்றாலும் மக்கள் தப்பு செய்துகொண்டேதான் இருப்பார்கள் என்று சப்பைக்கட்டு கட்டுகிறார்கள்.

புதிய ஆண்டிலாவது உலகம் மேம்பட புதிய வழி பிறக்கட்டும். (இப்போது உலகம் வளரவில்லையா என்று சிலர் கேட்கலாம். நான் சென்ற பதிவில் சொன்னது போல் நிழலுக்கு சிமெண்ட், கம்பி வைத்து நிழற்குடை கட்டுவதைக்காட்டிலும் சாலையோரம் மரங்களை நட்டு வளர்த்து பராமரிப்பது மிக அவசியம்)