இதயத்தூது

தலைப்பை பார்த்ததும் ஏதோ காதல் கடிதம் என்று நினைத்து விட வேண்டாம். திருவாரூரில் விளம்பரங்களை மட்டுமே நம்பி சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தொடங்கி வெளிவரும் இலவச இதழ். இப்போது அதை வெளியிடுபவரின் நண்பருடைய முயற்சியால் www.idhayathoothu.in என்ற முகவரியில் இணையத்தில் காணக்கிடைக்கிறது. நானும் எனது பங்களிப்பாக திருவாரூர் மாவட்டம் பற்றிய செய்திகளை, சுற்றுலாதலங்கள், ஆன்மீக தலங்கள் போன்றவற்றின் விவரங்களை பகிர்ந்துகொள்ளலாம் என்று நினைக்கிறேன்.

சிவகாசி தண்ணீர் அவ்வளவு மோசமா?

அப்படி இப்படி லேபரா இருந்து நானும் தொழிலதிபரா ஆயிட்டேன்னு முன்னாடி ஒரு பதிவுல எழுதியிருந்தேன்னு நினைக்கிறேன்.(ஞாபகமறதி இருந்தாதாதான் பெரிய தொழிலதிபர்னு உன்னைய யார் குழப்பி விட்டதுன்னு கேக்காதீங்கோ.)

போன வாரத்துல தொழில் நிமித்தப்பயணமா (அரசியல்வாதி போனா அது மரியாதை நிமித்தப்பயணம்) மதுரை, சிவகாசிக்கு போனேன். மதுரையில சாப்ட்வேர் இஞ்சினியரா இருக்குற நண்பரும் என்னோட சிவகாசிக்கு வந்தார்.

கிளம்பும்போது அவர் வீட்டுல இருந்து 2 லிட்டர் பாட்டில்ல தண்ணீரைக்கொண்டு வரவுமே எனக்கு மைல்டா ஒரு டவுட் வந்துச்சு.

"குடிக்கிறதுக்கு கூட மினரல் வாட்டர் வாங்கிடலாம். புழக்கத்துக்கு தண்ணீர் கிடைக்கிறதுதான் கஷ்டம். அந்த ஊர்ல நல்லா மழை பெய்தால்தான் புழங்குற தண்ணிக்கு பஞ்சம் இல்லாம இருக்கும்." அப்படின்னு சாப்ட்வேர் நண்பர் சொன்னது என்னை பெரிய அளவுல பாதிக்கலை. மிஞ்சிப்போனா அந்த ஊர்ல நாலு மணி நேரம் இருக்கப்போறோம். அதுக்குப் போய் இந்த பில்ட்அப்பான்னு நினைச்சேன். காலை டிபன் சாப்பிட்டப்ப ஒரு ஹோட்டல்ல தான் கொஞ்சம் தண்ணி குடிச்சேன். அப்ப எதுவும் தெரியலை.

ஆனா ஊருக்கு போயிட்டு திருவாரூருக்கு வந்ததுக்கு அப்புறம்தான் ஜலதோஷம், மூக்கடைப்பு, தலைவலி, ஜூரம்னு படுத்துது.

மதுரை, சிவகாசின்னு போனதுல அந்த தண்ணி ஒத்துக்கலைன்னு நான் சொன்னப்ப இங்க இன்னொரு நண்பர், "தம்பி, அவசரப்பட்டு முடிவெடுத்துடாத...அந்த ஊர்கள்ல நீ குடிச்சது உண்மையிலேயே நல்ல தண்ணியாக்கூட இருக்கலாம். நம்ம ஊரு தண்ணி கெட்டுப்போய் அதை தொடர்ந்து குடிச்சதால உனக்கு நல்ல தண்ணி ஒத்துக்காம கூட இருக்கலாம்." அப்படின்னு சொன்னாரு. இந்த இன்னொரு கோணத்தை கேட்டு நான் மிரண்டு போயிட்டேன்.

செயற்கை உரம், பூச்சிக்கொல்லிகள் மூலமா விளையிற காய்கறிகளை நம்ம உடம்பு ஏத்துக்குதுறது சாத்தியம்னா இதுவும் சாத்தியம்தான் அப்படின்னு தமிழ்ப்படத்துல துப்பறியும் போலீஸ் அதிகாரி சொல்றமாதிரி என்னைய குழப்பிவிட்டுட்டு அந்த நண்பர் போயிட்டார்.

நான்தான் சொல்பேச்சு கேட்காத உடம்போட நாலு நாளா அவஸ்தைப்படுறேன்.

சொந்தக்கதை இருக்கட்டும். தொழில் கதை என்னாச்சுன்னுதானே கேட்குறீங்க...

விசிட்டிங்கார்டு, அதே மாடல்ல 3மடங்கு பெரிய அளவு கார்டு இதுமாதிரியான சில மேட்டர் பிரிண்டிங் செய்ய வேண்டியிருந்தது. இதெல்லாம் பொதுவா 1000 கார்டுக்கு மேல அச்சடிக்க வாடிக்கையாளர்கள் தயங்குவாங்க. ஆனா இதையெல்லாம் சிவகாசி பிரஸ்ல கொடுத்து வாங்க முடியாது.

ஏன்னா குறிப்பிட்ட சில ரகங்களுக்குதான் மினிமம் 5000 எண்ணிக்கையில அச்சடிச்சு தர்றாங்க. அதனால குறைவான எண்ணிக்கை ஆர்டர்களுக்கு எல்லாம் கோயம்புத்தூர்தான் பெஸ்ட் அப்படின்னு சிவகாசியிலேயே பரிந்துரை செய்யுறாங்க.

நான் முக்கியமா போனது கோவில்கள்ல விபூதி பிரசாதம் கொடுக்க பயன்படும் கவர்கள் ஆர்டர் கொடுக்கத்தான். அதை பிரிண்ட் செய்து கட் பண்றது பெரிய வேலை இல்லை. பசை தடவி ஒட்டுறதுதான் பெரிய இம்சை. அந்த ஜாப்புக்குதான் காண்ட்ராக்ட் ஆளுங்க ரொம்ப குறைவா கிடைக்குறாங்க அப்படின்னு ஒரு பிரஸ் அதிபர் சொன்னார்.

தினமலர் நாளிதழ்ல பக்கம் வடிவமைச்சு இருந்தா கூட இது மாதிரி மல்டிகலர் ஜாப் ஒர்க் எடுத்து செய்யணும்னா எந்த அளவுல எந்த எண்ணிக்கையில ஆர்டர் எடுக்கணும். பொதுவா அங்க பயன்படுற பேப்பர் அளவு என்ன? அதுல க்ரிப்பர் ஏரியா, வேஸ்டேஜ் ஏரியா எல்லாம் எவ்வளவுன்னு தெளிவான விவரங்களை சிவகாசிக்கு போனதும்தான் தெரிஞ்சுக்க முடிஞ்சது.

ஏட்டுப்படிப்பை விட செயல்வழிக்கல்வி எவ்வளவு முக்கியம்னு நான் உணர்ந்துகிட்டேன்.

பள்ளியில் என்னுடன் படிச்ச மூன்று நண்பர்கள் வழக்கறிஞரா பிராக்டீஸ் செய்யுறாங்க. அவங்களோட டைப்பிங் ஒர்க் ரொட்டீனா இருக்கு. அதை மீறி கிடைக்கிற நேரத்துல சில மல்டிகலர் ஆர்டர்கள் எடுத்து செய்துகிட்டு இருக்கேன்.

ஒண்ணு மட்டும் எனக்கு தெளிவா தெரியுதுங்க. இன்னும் போக வேண்டிய தூரம் ரொம்ப அதிகம். அதுக்கு இடைவிடா முயற்சியும் உழைப்பும் ரொம்ப அவசியம். இது எல்லாருக்குமே பொருந்தும்னு நினைச்சு செயல்பட்டா எல்லாம் ஜெயம்தான்.

கந்தா - எங்க ஊர்க்காரரு இயக்குன படமுங்கோ...

கடந்த சில மாதங்களாக தமிழக அரசியல் பரபரப்பாவேத்தான் இருக்கு. காரசாரமான அந்த விஷயங்களைப் பற்றி பதிவு எழுத நேரம் இல்லாத அளவுக்கு நானும் பரபரப்பாயிட்டேன்.

பசித்திருப்பவனிடம் எந்த போதனையும் எடுபடாதுன்னு பெரிய பெரிய அறிஞர்கள் எல்லாம் சொல்லியிருக்காங்க. அது உண்மையும் கூட. எனக்கு ஏற்கனவே இருந்த பொருளாதார நெருக்கடி தினமலர் நாளிதழ்ல வேலைக்கு சேர்ந்த நாட்கள்ல அதிகமா உணர ஆரம்பிச்சேன். அதுக்கு காரணம் நான் இது நாள் வரை வேலை செய்த இடங்களில் சம்பளம் ஒழுங்கா வருதோ இல்லையோ நான் கற்று வெச்சிருந்த எலக்ட்ரீஷியன் வேலை மூலமாகவும், பத்திரிகைகளில் பிரசுரமாகும்  துணுக்கு, சிறுகதை, கட்டுரை போன்றவற்றாலயும் பணப்புழக்கத்துக்கு குறைச்சல் இல்லை.

ஆனால் தினமலர் நாளிதழ்ல பக்க வடிவமைப்பாளரா சேர்ந்ததும் சாப்பிட, குளிக்க, துணி துவைக்க கூட உருப்படியா நேரம் கிடைக்கலை. அப்புறம் எங்க எலக்ட்ரீஷியன் வேலை பார்க்குறது. எழுத்தைப் பத்தி கேட்கவே வேண்டாம்.

நாலா பக்கமும் (?!) வந்த வருமானம் நின்னு போன உடனே எப்படா ஒண்ணாம் தேதி வரும்னு ஆயிடுச்சு. இருந்த பொருளாதார நெருக்கடியில சம்பளம் வாங்குன அடுத்த அஞ்சாவது நிமிஷமே அடுத்த ஒண்ணாம் தேதிக்கு இன்னும் 4 வாரம் இருக்கான்னு மலைப்பு வந்தா விளங்குமா?

அப்பவே முடிவு பண்ணிட்டேன். நமக்கு சொந்த தொழில்தான் லாயக்குன்னு. அரசு மருத்துவக்கல்லூரி, மத்திய பல்கலைக்கழகம் திருவாரூருக்கு வந்த நேரம் 50 சதுரடி கடைக்கு கூட 1 லட்ச ரூபாய் அட்வான்ஸ், 2ஆயிரம் ரூபாய் வாடகைன்னு உயர்ந்துடுச்சு.

இந்த அளவு அட்வான்ஸ் கொடுக்க கூட பணம் சேமிச்சு வெக்கலையேன்னு இப்பதாங்க என்னையே நான் திட்டிகிட்டேன். ரெண்டு மூணு இடத்துல மாடிப்படிக்கு கீழே (மாடிவீட்டு மாது?) ஒதுங்குற இடத்தை வாடகைக்கு பேசிப்பார்த்தேன். பல வருஷமா பூட்டிக்கிடந்த இடத்தை நான் போய் கேட்டதும் பக்கத்து கடையில இருந்தவங்க அவசர அவசரமா போய் பிடிச்சு பெயிண்ட் அடிச்சு பூட்டி போட்டு வாடகை கொடுத்துகிட்டு இருக்காங்க. நிறைய பேர் ஒரு கடையை நடத்திகிட்டு ஒண்ணு முதல் மூணு கடைகளை புடிச்சு பூட்டி போட்டு வாடகை கொடுத்துகிட்டு இருக்காங்க.

சிலர் அந்த கடைகளைக்காட்டி வங்கிக்கடன் வாங்க பயன்படுத்துறதா தெரியுது. மற்றவங்க சம்பாதிக்க கூடாதுன்னு நினைச்சு கூட சிலர் மேலும் சில கடைகளை புடிச்சு பூட்டி போட்டு வாடகை கொடுக்கலாம்னு நினைக்குறேன். இப்படியும் சின்ன புத்தி இருக்கு.

இந்து மதத்துல எவ்வளவோ நல்ல விஷயங்கள் சொல்லப்பட்டிருக்கு. ஆனா அதுக்கு ஒரு சீரியல் கதாபாத்திரத்துக்கு கொடுக்குற முக்கியத்துவத்தை கூட கொடுக்குறதா தெரியலை.

ஜப்பான்ல சுனாமி, பூகம்பத்தால அடுத்த வேளை சோத்துக்கே நிச்சயமில்லாத நிலமை வந்தப்ப கூட எனக்கு இந்த வேளை சாப்பாடு போதும். மீதத்தை வேற யாருக்காவது கொடுங்க. எனக்கு அடுத்த வேளை சாப்பாடு வேற எங்கயாவது கிடைக்கும்னு சொல்ற மக்கள் இருக்காங்க.

இந்த கடை விஷயத்தை பார்த்ததும் நம்ம நாட்டுல அப்படி ஒரு நிலமை ஏற்பட்டா என்ன நடக்கும்னு யோசிச்சேன். இப்ப நடக்குற ஊழல், லஞ்சம் இதெல்லாமே மற்ற மக்களைப் பத்தி கவலைப்படாம முழுக்க முழுக்க சுய நலத்தை மட்டுமே விரும்புற மக்களோட மன நிலையை வெளிக்காட்டுற விஷயங்கள்தான்.

குறைவான அட்வான்ஸ்-வாடகையில இடம் தேடி அலைஞ்சு கம்ப்யூட்டர் சேல்ஸ், சர்வீஸ் செய்த நண்பர் ஒருத்தரோட கடையில என்னுடைய கம்ப்யூட்டரை எடுத்துட்டு போய் வெச்சு ஒரு மாசம் ஜாப் டைப்பிங் செய்து கொடுத்தேன்.

ஆனா எழுத்தாளராக தனிமை அவசியம். அதான் தனி இடம் பார்த்து ஜூன் 5ஆம் தேதி வந்துட்டேன். இனியாவது அப்பப்போ ப்ளாக்ல எழுதணும்னு நினைக்குறேன். ஆனா சோம்பல் புத்தி அப்பப்ப வந்து எட்டிப்பார்க்குதே.

சொந்தக்கதை, புலம்பலை எல்லாம் மூட்டை கட்டி வெச்சிட்டு இந்த பதிவுல சொல்ல வந்ததை எழுதிடுறேன்.

நான் ஏழாம் வகுப்பு படிச்ச சமயத்துல ராணி வார இதழ்ல ஒரு பக்க கதை ஒண்ணு. அதை எழுதியவர் பெயர் திருவாரூர்பாபுன்னு போட்டிருக்குறதா என் நண்பன் சொன்னான்.

அதுல இருந்து முழு அளவுல எந்த புத்தகத்தையும் படிக்கலைன்னாலும் (பாடப்புத்தகத்தையும் சேர்த்துதான்) எழுத்தாளர்களின் பெயர்களை கவனித்து ஓரளவு கதைகளை படிக்க ஆரம்பிச்சேன்.

அந்த வகையில இப்ப சில பத்திரிகைகள்ல ''திருவாரூர் சரவணன்'' அப்படின்னு நான் எழுதுன கதைகள் வர்றதுக்கு முக்கிய தூண்டுதல்னு திருவாரூர் பாபுவை சொல்லலாம். அவரும் திருவாரூர் அரசுக் கல்லூரியில் பி.காம் படித்ததாக புரொபசர் சொன்னார்.(நானும் அதே கல்லூரியில் அதே டிபார்ட்மெண்ட்தான்)

சரண் இயக்கத்தில் ஜே ஜே, வசூல்ராஜா M.B.B.S, அட்டகாசம் அப்படின்னு சில படங்கள்ல உதவி இயக்குனரா பணியாற்றிய அவர் 'கந்தா' ன்னு ஒரு படத்தை கரண், ராஜேஷ், மித்ரா (காவலன் படத்துல விஜய்யை முதல்ல கல்யாணம் பண்ணிக்கிற அதே மித்ராதான்), விவேக் ஆகியோரை வெச்சு இயக்கியிருக்கார்.

இந்தப்படம் ஜூன் 10ஆம் தேதி ரிலீஸ் னு சொன்னாங்க.

எனக்கு இந்த பேனர் கலாச்சாரம் எல்லாம் பிடிக்காது. ஆனா எனக்குத்தெரிஞ்சு திருவாரூர்ல இருந்து போய் தமிழன் எக்ஸ்பிரஸ்ல வேலை பார்த்து சரண் கிட்ட உதவி இயக்குனரா இருந்து ஒரு படத்தை டைரக்ட் செய்த பாபு K.விஸ்வநாத் என்ற திருவாரூர் பாபுக்கு சின்னதா ஒரு பேனர் வெக்கலாம்னு தோணுது.

அந்த பேனர்ல 30 சதவீத அளவுக்கு இப்ப நான் வெச்சிருக்குற ஜாப் டைப்பிங் சென்டர் பேரையும் டிசைன் பண்ணிட்டா கொஞ்ச நாளைக்கு அந்த போர்டையே பெயர்ப்பலகையா பயன்படுத்திக்கலாம்னு ஒரு ஐடியா.

பாபு.கே.விஸ்வநாத் அவர்களை நான் நேரில் பார்த்தது கூட கிடையாது. ஆனா அவரது தந்தை, சகோதரர்கள் ஆகியோரை எனக்கும் தெரியும். அவர்களுக்கு என்னையும் தெரியும்.

அவரது தந்தை இரா.விஸ்வநாதன் சுதந்திரப்போராட்ட தியாகி. எனக்கு பத்து வயது இருக்கும்போது அவரிடம் பேசியிருக்கிறேன். அதிர்ந்து கூட பேச மாட்டார். எல்லாரிடத்தும் அவ்வளவு இனிமையாக பழகும் அவர் தற்போது மறைந்து விட்டதால் அவரது நினைவுகளுடன் தான் பாபு.கே.விஸ்வநாத் இயக்கிய படம் வெளியாகப்போகிறது.

ஆனால் இப்போது வரை திருவாரூரில் ரிலீஸ் ஆகப்போவதாக தகவல் இல்லை. இயக்குனர் ஷங்கர் திருவாரூரில் ஒரு தியேட்டரை லீசுக்கு எடுத்து நடத்தி வருகிறார். அந்த தியேட்டருக்குதான் வரும் என்று நினைக்கிறேன். பார்ப்போம்.

(போன ஆண்டே இந்த படத்தையும் என்னுடைய குறுநாவலைப் பற்றியும் ஒரு பதிவு எழுதினேன்.)

அதற்கான விளம்பரம்தான் மேலே உள்ள பேனர்.